De SIERSTENEN

Omdat de tuin aan een opknapbeurt toe was. En ik de kleine stenen, die er in lagen, zat was,
ook vanwege het onkruid, waar ik iedere keer  steeds meer tegenop zag, om dit weer weg
te moeten halen. Had ik ze op de marktplaats gezet, met foto erbij. Wie ze wilde hebben,
mocht ze hebben, maar moest ze er nog wel zelf uit halen. Voor dat laatste scheen echter niemand
iets te voelen. Wel veel kijkers op de marktplaats, maar geen enkel reactie.
Maar ik moest ze toch KWIJT. Dus besloot ik de koe bij de horens te vatten, en heb ze zelf
verwijderen, hier ben ik tussen de buien door een week zoet mee geweest.
Maar het hield me “ van de straat  ” .
Toen ik dit klusje geklaard had heb ik weer een nieuwe advertentie geplaatst.
Maar vanwege al het werk dat ik er nu zelf aan had gehad, had ik er nu wel  t.e.a.b. bij gezet.
Dezelfde dag, weer veel kijkers, maar nu ook een paar reacties, één persoon wilde weten hoe
zwaar de stenen waren, i.v.m. het huren van een aanhangwagen, deze persoon heb ik wel
antwoord gegeven op haar vraag, maar daarna niets meer van gehoord.
Een andere persoon had mij s’morgens vroeg om 5.23 een mailtje gestuurd of ik de stenen
nog had. De zelfde persoon mailde mij om 5.25 weer, dat als ik ze nog had dan wilde hij komen
kijken. Op datzelfde tijdstip ( dus 5.25 ) kreeg ik van de marktplaats een berichtje binnen, dat
iemand een bod had gedaan.
Het bleek dezelfde persoon ze zijn als van de andere 2 mailtjes.
Dus ik dacht, weg is weg, heb de persoon gemaild dat hij ze mocht komen halen.
Hij liet mij weten dat hij nog dezelfde dag zou komen kijken.
Hij kwam met zijn vrouw, maar zij bleef in de auto zitten.
Hij stelde zich voor als Harry, ik liet heb de stenen zien, en hij vroeg of hij er even één mee
mocht nemen om aan zijn vrouw te laten zien. Dit vond ik prima, maar ik zij, dat zijn vrouw
ook wel even binnen mocht komen. Ze bleek echter allemaal kwaaltjes te hebben en was slecht
ter been. Hij nam een steen mee naar de auto en zou het tegen haar zeggen.     
Maar even later, het duurde even, daar was zij ook..
Samen bekeken ze de stenen. En haar reactie was, hij moest het maar zelf weten, of hij ze nam,
van haar hoefde het niet. Maar als hij iets in zijn kop had zitten!!
Harry vroeg mij hoeveel hij ook alweer geboden had, hij wist het niet meer. Ik had een
ander bedrag kunnen noemen, maar misschien wilde hij mij uitproberen, en omdat ik uit
een net  opgevoede familie kom, heb ik maar eerlijk geantwoord.
Hij besloot ze te nemen, en zou ook het afval van de stenen ( ik had hier twee stapeltjes
van gemaakt) meenemen. Intussen waren we weer naar binnen gelopen, zijn vrouw stond
zich vast te houden aan de bar, ik vroeg of ze niet even wilde gaan zitten, en misschien iets
wilde drinken. Dat wilde ze wel, ze ging zitten,  hij bleef staan. Zei daarom dat hij ook wel
mocht gaan zitten, en dat deed hij dan ook. Hebben even zitten te babbelen,  hij vroeg mij
om mijn telefoonnummer, hij zou kijken of hij voor de volgende dag ( maandag ) een
aanhangwagen kon huren, en zou mij dan telefonische laten weten hoe laat hij kwam.
Ze gingen weg en bedankten mij voor de gastvrijheid.
Nu moest ik maar afwachten of ze nog terug zouden komen.
Zit de volgende morgen op een telefoontje te wachten, staat zijn vrouw opeens voor de deur
met een pak appelsientje. Dit was voor mij, vanwege het drinken wat ze gisteren hadden gekregen,
en zij was maar meegekomen, om te helpen. Ze vertelde me wel gelijk even welke kwaaltjes ze
allemaal had. Ik dacht al bij mijzelf dit word helemaal niets, als ik die twee alleen
moet laten aanmodderen ( letterlijk en figuurlijk, ook vanwege het weer) , dan zijn ze volgend
jaar om deze tijd nog niet klaar. Dus ik beloofde haar ( weer een cohennen- kwaaltje) dat ik ze
wel zou helpen. Ze waren trouwens gewoon op goed geluk gekomen, zonder van te voren even
te bellen. Ikzelf  had verwacht dat er een paar sterke mannen, mee zouden zijn gekomen, als
extra hulp, nee dus!!.
( Harry is 67 en zij Toos 70. En het waren nou niet bepaalt krasse mensen.)  
Zij had een paar gewone schoenen aan, normaal gesproken was dit niet erg geweest, maar vanwege
het weer had ze beter laarzen mee kunnen nemen. Want omdat de tuin afloopt, naar de poort toe,
en alle stenen nu verwijderd waren, kon je daar nu “ zwemmen”
Hij had, lakschoenen aan..
( Daarna steeds een paar suède veter schoenen, waarbij ik hem er steeds op moest wijzen, dat de
veters weer los waren. Dan werden deze met veel gekreun en gesteun  weer vast gemaakt.
De laatste dag had hij eindelijk een paar laarzen aan.)    

Harry was de aanhangwagen bij de poort ingang aan het loskoppelen.
Dus wij naar achteren de tuin in, waar ik eerst de nog in de schuur staande laarzen  van Ton aantrok
maat 42, ( ik zelf heb maatje 36/37)  die kwamen nu mooi van pas, ik zelf heb er geen.
Harry deed intussen een poging om de aanhangwagen de poortgang in te rijden.
En hij had één of ander wagentje bij zich waar zij de stenen op neer wilden leggen voor het vervoer
naar de aanhangwagen. Toen ik dit zag , dacht ik, dit wordt helemaal niets!
Komt Gerdy ( onze buurvrouw) net thuis ziet dit ook , dacht hetzelfde als mij, en gaf gelijk haar
kruiwagen. Daarna hielp zij mee de aanhanger de poortgang in te rijden.
Dit ging maar net!!
Het inladen ging helemaal niet goed, doordat de aanhanger zo stond, konden we er haast niets
inleggen , op deze manier. Toen we daarna de nog niet eens een halfvolle  aanhangwagen weer
met veel moeite uit de poort gereden hadden, zei ik tegen Harry dat we de aanhanger met de
volgende ladingen gewoon aan de weg moesten laten staan, dit was hij wel met mij eens.
Toen ze de eerste lading weg gingen brengen, dit was net voor het middag eten,  bedankte Toos,
mij heel hartelijk voor mijn  hulp, alleen hadden ze dit nooit voor elkaar gekregen. Ik moest maar
eens een kopje koffie bij hun komen drinken.
Ze waren al een poosje weg, toen het voor de zoveelste keer ging regenen en onweren.
De tijd tikte maar door, twee uur, drie uur, maar geen Harry en Toos.
De klok had vijf uur geslagen, en er waren intussen ook alweer de nodigde buitjes
gevallen, nu liep de klok richting de 6 uur. Ik dook de keuken maar in om het eten klaar te gaan
maken. Want ik verwachtte ze niet meer.
Had het net opstaan, het was intussen bijna 7 uur, en wie kwam daar aangelopen, Toos!
Ze had nu roze sokjes en witte slippers aan. Dit had ze pas ontdekt , toen ze weer onderweg
hierheen waren. En om Harry niet boos te laten worden, had ze het hem maar niet gezegd.
Nu jullie begrijpen het vast wel, ze ging niet met roze sokjes en witte slippers huiswaarts.
Maar dit kwam ook, door  haar bijdrage aan het geheel.
Zij had nu een luiwagen zonder steel meegenomen. Dan ging zij alle stenen van het zand ontdoen,
voordat wij deze in de kruiwagen deden voor de afvoer, dat scheelde weer in gewicht.  Nu jullie
denken toch niet dat Harry en ik daar op gewacht hebben. Onder haar handen gristen wij
de stenen weg!       
Ik had ze ook alletwee een paar werkhandschoenen gegeven. Ze wou ze mee naar huis  nemen
om ze te wassen. Ik zei dat dit niet nodig was, nu dan zou ze, ze thuis te drogen hangen,
en dan uitkloppen
Bij het inladen van de tweede vracht, begon  Toos over haar rug te klagen, ze moest  steeds
zo diep bukken. Ik dacht haar op mij beurt weer een beetje helpen, dus toen zij weg waren, heb ik
al vast voor de volgende lading, de volgende dag, weer allemaal mooie hoge stapeltjes voor haar
gemaakt.
De volgende dag ( dinsdag ) hoopte  ik dat we alles weg konden krijgen. Toos wilde het door mij
aangelegde looppad van keukendeur naar poort nog wel even laten liggen voor mij,  dan kwamen
zij dit wel een ander keertje ophalen.
Maar ik zei haar dat ik daar al een noodoplossing voor had. 
Tot nu toe had Harry de kruiwagen gereden, en liep ik steeds met hem mee, om te helpen
met het uitladen ervan. Maar op een gegeven moment werd het hem te zwaar, hij wilde dit niet
toegeven, maar ik zag dit. Dus ik bood aan het van hem over te nemen, en deed dit ook. We komen
bij de aanhanger aan,  Harry pakte deze beet, en moest eerst op adem komen, wat bleek, hij heeft
astma!! Ik had de halve aanhanger al weer leeg toen hij ook zijn steentje nog even bij kwam dragen.
Mijn achterbuurvrouwtje kwam even kijken, en zei dat ik wel een bouwvakker leek, eerst
met het weghalen van de heg, en nu weer met dit. Het zal ook wel een komisch gezicht zijn geweest,
met die grote gele zevenmijlslaarzen aan.
Diezelfde week konden ze niet meer komen.  Woensdags gingen zij s’morgens zwemmen, en
omdat Toos dat aankomende weekend jarig was, moest er thuis van alles en nog wat gedaan worden.
Ze zouden pas de week daarop weer komen, en wel op dinsdag.
Marco en Ellen waren intussen teruggekomen van hun vakantie, en kwamen op maandag   even
aanwippen, ik had allemaal planken in de tuin liggen, hiermee ging Marco aangeven, hoe we
de tuin ongeveer konden indelen. Ikzelf had de hele tuin willen bestraten! Dan was het een
parkeerplaats idee geworden. Maar ik vond dit idee toch wel aardiger, en was ook blij dat Marco
dit gedaan had,  want toen Harry en Toos weer kwamen, en dit zagen, zei ik dat de
 “ tuinman “ al begonnen was, en dat ze donderdag verder gingen, dan moesten alle stenen weg zijn.
Dit zei ik expres erbij, omdat Harry en Toos hadden aangegeven dat ze misschien iets meer tijd
nodig hadden om de stenen te verwijderen.  ( is dit ook een cohennestreek!)
Ze hadden hun kleinkinderen gevraagd om te helpen, maar die wilden niet of hadden geen tijd!
(Ik weet waarom ze niet wilden....)
Diezelfde dag ( dinsdag) hadden we weer een ander probleem,  de stenen lagen nu zo op het terras,
(daar had ik ze allemaal opgestapeld,)  dat bij het pakken ervan Harry steeds zijn nek bijna brak,
met het op en af stappen ervan. Dus toen ze weer een lading waren wegbrengen heb ik de hele
stapel stenen verhuist, naar net bij de rand van het terras, zodat Harry niet meer het terras op hoefde.
En heb ik ook alle restanten steen die in een ander hoek van de tuin lagen,  allemaal naar het
terras gebracht. Toen ze s’middags weer kwamen,  kwam het achterbuurvrouwtje weer even
buurten. Harry had  de kruiwagen weer volgeladen, en ging deze naar de aanhanger brengen.
Ik bleef even staan praten met het buurvrouwtje. Ze zei dat ze me graag had willen helpen,
( ze heeft bij hun zelf ook de hele tuin voor en achter aangelegd met stoeptegels), maar ze had
nu rug problemen en mocht niets meer doen, ze droeg een gordel. Even laten horen
we een verschrikkelijke herrie, Toos bleef gewoon verder gaan met de stenen schoon maken
maar het buurvrouwtje en ik renden naar de poortgang. En daar staat Harry tegen de schutting
geleund,  de kruiwagen was omgevallen en alle stenen lagen ernaast. Hij had zijn balans verloren.
Ik heb alle stenen er weer ingedaan, en verder afgevoerd.
Het bleek ook dat Harry zich verkeken had op het totaal aantal stenen dat ik had aangeboden..
Hij had mij op willen bellen, om te laten weten, dat hij er niet meer hoefde te hebben.
Maar Toos had hem gezegd, dat hij dit niet kon maken,  hij mij niet met de rest van de stenen
kon laten zitten, zeker niet nadat ik ze zo geholpen had.
Ze zouden de volgende dag (woensdag )  kwamen ze, voor de laatste twee ritjes.
Dus precies één dag voor “ de tuinman “ beginnen zou!!!
Het werden  toch nog twee volle karren, ( meer dan ik gedacht had).
Maar dat kwam doordat  Harry de stenen in het begin, steeds netjes neerlegde, maar naarmate
de tijd verstreek, ging hij er met de pet naar gooien.  
De laatste lading was in een mum van tijd in geladen, dus toch al met al nog een volle wagen vol.
Toos was nu niet meer meegekomen, hierdoor konden we ook lekker en beter doorwerken, (vond ik.)    
Harry heeft nog even een glaasje limonade gedronken, hebben nog even zitten kletsen, en
ja hoor hij vroeg weer, hoeveel ik ook al weer kreeg.
En ik was weer eerlijk. Dacht even dat ik meer zou krijgen, ( ik kon een beetje meekijken
in zijn portefeuille ) maar nee hoor.

Maar ik heb wel 2 paar werkhandschoenen gehad, en een mooie grote Orchidee.

Carolien